Τι δυστυχία να είναι η δυστυχία που μας ενώνει.

Καθόσουν νωχελικά στο παγκάκι, κι αγνάντευες τη γκρίζα θάλασσα από μπετόν.

Σκεφτόσουν.

Πάλι.

Πάλι;

Ναι.

Χανόσουν στις σκέψεις σου γιατί εκεί ήταν η σωτηρία σου.

Έφτιαχνες, κατέστρεφες, πέθαινες και ξαναγεννιόσουν.

κι όλα αυτά, σε κλάσματα του δευτερολέπτου.

Η σωτηρία σου, και η καταδίκη σου μαζί.

Στην τελική, ήταν δικές σου. Οι σκέψεις. Ολόδικές σου.

Η’ μήπως όχι;

Ανασκουμπώθηκες.

Ενοχλημένος.

Λες;

Λες τελικά όλες αυτές οι σκέψεις να ήταν φυτεμένες στο ρημαδιασμένο κεφάλι;

Να μην ήταν τίποτα δικό σου;

»Μπα», απάντησες μόνος.

»Δικές μου είναι.»

»και το στίγμα;»

(ποιό στίγμα;)

»αυτό. αυτό σου λέω. το στίγμα της δυστυχίας.

υπάρχει; Η’ στο μυαλό μου είναι κι αυτό…;»

Ένα σκούντηγμα φιλικό στον ώμο, σε έβγαλε από την εσωτερική σου κουβέντα,

και σε τοποθέτησε στο παρόν.

Εδώ και τώρα.

»φιλαράκι. έχεις ένα τσιγάρο; δεν έχω σπίτι, δεν έχω λεφτά. Ούτε ελπίδα έχω.

μήπως όμως μπορώ να έχω ένα τσιγάρο;»

Να’τη η δυστυχία. Να και το στίγμα που αυτή κουβαλά.

Ναι. Υπάρχει.

Υπάρχει αυτό το στίγμα. Όπως και πολλά άλλα.

»ναι. έχω. έκανα πριν τράκα δύο τσιγάρα. πάρε το ένα. πάρε και φωτιά.»

Τι δυστυχία να είναι η δυστυχία που μας ενώνει.

(by Sarra Pal on Monday, 13 August 2012 at 13:42 ·)